Begrip van de maand januari 2022: Gevonden voorwerpen
Mijn muts is verdwenen. Op een zondagochtend fiets ik naar de andere kant van de stad. Ik draag de muts, krijg het warm en doe hem in mijn jaszak. Even later voel ik en is hij weg. Ik keer meteen om rij precies dezelfde weg terug. Nergens mijn muts. Zijn er mensen die kledingstukken van de straat rapen en meenemen? Zelfs (of júist?) kledingstukken die nog warm zijn en er duidelijk pas kort liggen? Of is er even later net een auto overheen geparkeerd? Ik weet het niet. Hij is weg.
De muts heeft grote sentimentele waarde voor mij, iets met mijn oudste zoon en iets heel erg verdrietigs met een ander kind. Ik fiets weer naar mijn afspraak, een vriend met wie ik ga wandelen. Ik ben driekwartier te laat. Hij toont begrip. Later op de terugweg speur ik nogmaals de bermen af. Was er voor de straat maar een afdeling gevonden voorwerpen.
Dat vind ik een hartverwarmende dienst. In het Nederlands geeft de naam hoop. Er is iets gevonden en je kunt er iets terugvinden. Als je er iets terugvindt, heeft een ander de moeite genomen het erheen te brengen. Iemand anders heeft de moeite genomen het te registreren. Jij hebt het vertrouwen getoond dat anderen die moeite hebben genomen. Zo vind je er niet alleen voorwerpen terug maar ook hartverwarmende menselijkheid.
In het Spaans heet het ‘objetos perdidos’, verloren voorwerpen, een wat droeve benadering. Alsof ze niet zullen of hoeven worden teruggevonden. In het Engels noemen ze het ‘lost and found’, een kernachtige samenvatting van wat de bedoeling is. Dat klinkt optimistisch maar wel voorwaardelijk. Alsof alleen wat verloren is, mag worden gevonden.
Mijn muts is misschien al gevonden door iemand anders. Helaas kent die niet mijn sentimentele waarde. Los van klimaat-, vluchtelingen- en coronacrises voel ik me verloren om een muts.
